Empty Room : Cut Chapter 5

     หลังจากที่ภูเห็นชลนั่งหัวเราะคุยเล่นอยู่กับผู้ชายอีกคนในกลุ่มเพื่อนที่เขาไม่คุ้นหน้า และไม่คิดอยากจะรู้จักคนนั้น ความอดทนของเขาที่มีก็มาถึงขีดจำกัด ...

       เขาส่งข้อความแชทไปหาชล เด็กหนุ่มผู้ที่อยู่ในฐานะคนคุยของเขา เพื่อเรียกให้ออกมาเคลียร์กันให้รู้เรื่อง เพราะเขารู้สึกไม่พอใจมากที่มีผู้ชายคนอื่นมาวอแวใกล้ชล ...

     ‘มีอะไรครับ ทำไมไม่ไปคุยข้างนอกดีๆ’ ชลเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย เมื่อเดินมาเจอกับเขาที่หน้าห้องน้ำ

       ‘ไปรู้จักมันตอนไหน’ เขาถามเสียงนิ่ง พยายามข่มอารมณ์ที่กำลังเดือดดาลอยู่ข้างในจนแทบจะระเบิดออกมา

       ‘ไปเรียกเขามันได้ไงพี่ภู เขาชื่อตวัน’ ชลตอบด้วยน้ำเสียงแข็ง

       ‘แล้วไง พี่ไม่อยากรู้จัก’ เขาทำหน้ากวนประสาทกลับ ก็เขาไม่อยากรู้จักจริงๆ

       ‘พี่เมาเหรอ ก็ไม่น่า...’ ชลถามด้วยความสงสัยว่าทำไมคนตรงหน้าถึงมีอาการไม่พอใจขนาดนั้น

       ‘สติพี่ครบถ้วน ตอบคำถามพี่ได้รึยัง’

    ‘เพิ่งรู้จักครับ พี่เขาเพิ่งกลับมาทำงานที่บริษัทพี่มีน เจอกันตอนไปทานข้าวกับพี่มีนเมื่อสองอาทิตย์ก่อน แล้วก็ครั้งนี้ครั้งที่สอง โอเคยังครับ’ ชลตอบร่ายยาวให้เขาฟัง แต่เจ้าตัวก็ยังคงหัวเสีย

       ‘เจอแค่ครั้งเดียว ดูสนิทกันจังนะ’

       ‘ก็พี่เขาคุยสนุก เล่านั่นนี่ให้ฟัง เพลินดี’ ชลตอบยั่วโมโหเขาไปอีก

   ‘อ่อ ที่บอกว่าให้โอกาส แต่อาจจะไม่ได้กลับไปรู้สึกแบบเดิม เพราะไอ้นี่ด้วยป่ะ อยู่กับมันแล้วยิ้มนี่ หัวเราะคิกคัก สนุกสนาน ดูมีความสุขดีนะ’ เขาพูดแดกดันชลด้วยน้ำเสียงกระแทก ทำให้ชลเริ่มมีน้ำโห

       ‘พี่ภู พี่จะประชดชลทำไม’

   ‘มันเรื่องของเราสองคน ไปดึงเขามาทำไม’ ชลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับมองหน้าเขา จ้องเข้าไปในตา เหมือนกำลังควานหาความจริงว่าทำไมเขาถึงต้องประชดตนขนาดนี้

     
        ‘หึ’ เขาหัวเราะในลำคอ กระตุกยิ้มที่มุมปาก และเสมองไปทางอื่น

       ‘พี่อย่าพาลคนอื่น จะคุยอะไรว่ามาครับ ชลออกมานานเดี๋ยวเพื่อนเป็นห่วง’ ชลเริ่มรู้สึกอยากกลับไปที่โต๊ะ ไม่อยากคุยกับเขาตอนที่อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลแบบนี้

      ‘พี่ยังไม่ได้คุยเรื่องของเราเลย น่าจะสักพักเลย ... กว่าจะเสร็จ’ เขาตอบกลับเสียงเรียบ นิ่ง แต่แฝงไปด้วยบางอย่าง ... บางอย่างที่ชลก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองอาจจะไม่ปลอดภัย
        ‘ชลบอกเพื่อนก่อนเลยว่าไม่ต้องห่วง’ น้ำเสียงและแววตาเขาตอนนี้ ทำให้ชลรู้สึกกลัว

       ‘ไม่เป็นไร คงไม่นานมาก คุยเถอะครับ อยู่ตรงนี้นานๆชลไม่ค่อยชอบ’ ชลพยายามเก็บอาการ และพูดให้ดูปกติที่สุด ไม่ให้เขารู้ว่าตนกำลังกลัว

       ‘งั้นเปลี่ยนที่ พี่ก็ว่าตรงนี้ไม่ค่อยเหมาะละ’ สิ้นสุดประโยคนั้น ภูก็จับข้อมือชลแล้วลากไปยังห้องน้ำห้องในสุด

       ‘พี่ภู! ลากชลเข้ามาในห้องน้ำทำไม พี่ ...’ ไม่ทันที่จะเอ่ยคำถามจนจบ ชลก็ถูกนิ้วชี้ของเขาแตะเบาๆที่ริมฝีปาก พร้อมกับประโยคต่อมาที่เป็นสัญญาณให้ระวังตัว

        ‘ชู่ววววว อย่าเสียงดังครับ เดี๋ยวคนข้างนอกสงสัย’ เขาพูดจบพร้อมยกยิ้มมุมปากและลดมือของเขาลง ปล่อยให้ชลได้ทีโอกาสร้องขอชีวิต(?)

       ‘ก็ทำไมไม่ไปคุยที่อื่นดีๆ ในนี้อึดอัด’ ชลพยายามพูดให้เขาเปลี่ยนใจ หรืออะไรก็ได้ที่จะออกไปจากที่ตรงนี้

       ‘แบบนี้แหละ ไม่ต้องคุยดัง’ รอยยิ้มปีศาจผุดขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลาปานเทพบุตร แต่หารู้ไม่ เขานี่แหละ ซาตานของแท้

         ‘พี่ภู พี่เมาเหรอ ทำไมมองชลแบบนั้น’ ชลถามสวนกลับในทันทีที่มือของเขาเริ่มอยู่ไม่สุข

         ‘พี่ภู’

       ‘หึ ไม่ครับ พี่ไม่ได้เมา’ เขาตอบกลับมา ในขณะที่มือทั้งสองยังคงวุ่นอยู่กับการปลดเข็มขัดของคนตัวเล็ก

      ‘พี่ภู ... ทำอะไร’ ชลสะดุ้งเฮือก เมื่อเข็มขัดของตนถูกปคลดออกอย่างรวดเร็วโดยคนตัวโตตรงหน้า และมือของเขาก็สอดเข้ามาใต้เสือเขิ้ตสีขาวอย่างไม่รอช้า

   ‘พี่ไม่ชอบเห็นชลอยู่กับไอ้นั่น เห็นแล้วรำคาญ’ เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆหูของคนตัวเล็ก พร้อมกระซิบด้วยน้ำเสียงนิ่ง

     ‘ก็ไม่เห็นต้องทำแบบนี้’ ชลพยายามดันคนตัวโตออกห่าง แต่ไม่เป็นผล ตอนนี้ทั้งคู่แทบจะแนบชิดกัน ห่างแต่เพียงใบหน้า แต่ก็แค่คืบเดียว ...

       ‘ไม่ครับ แบบนี้แหละ ... พี่จะทำให้พี่มีสิทธิ์หวงชลได้อย่างสมบูรณ์’

      ‘แบบที่แม้แต่ชลก็ปฏิเสธพี่ไม่ได้’ สิ้นสุดประโยคนี้ คนตัวโตไม่รอช้า ดึงกางเกงยีนส์ของคนตัวเล็กลงไปถึงข้อเท้าจนสุดในคราวเดียวอย่างง่ายดาย

      ‘เดี๋ยวพี่ ... ยะ หยุดนะ พี่ ...’ ชลส่งเสียงประท้วง แต่ก็พูดดังไม่ได้ อีกทั้งคนตัวโตก็แนบชิดกันจนแทบจะสิงร่าง

        ‘พี่ภู !’

      ‘ชู่วววว บอกว่าอย่าเสียงดังไงครับ เดี๋ยวข้างนอกรู้นะ ว่าเรากำลังทำอะไรกัน’ คนตัวโตพูดพร้อมกับมือที่เริ่มเลื่อนขึ้นมาจับสะโพก ไล่มาที่เอวเล็ก และ ...

       ‘พี่ภู พี่เป็นคนแบบนี้เหรอ’ ชลเอ่ยถามเพื่อให้เขาหยุดการกระทำทั้งหมด

       ‘หึ คนเรามีด้านมืดครับ แค่จะแสดงออกตอนไหนแค่นั้นเอง’ นอกจากจะไม่หยุดแล้ว มือเขายังเลื่อนขึ้นมาถึงยอดสีขมพูเม็ดเล็กภายใต้เชิ้ตตัวบาง

        ‘พี่ก็ไม่อยากใช้มันกับชลหรอกนะ แต่สถานการณ์มันบังคับพี่’

        ‘พี่เลือกจะไม่ทำก็ได้’ ชลพยายามโน้มน้าวให้เขาหยุด

     ‘มีทางเดียวครับที่จะทำให้ชลเป็นของพี่ และพี่มีสิทธิ์ในตัวชล ใคร ก็ ห้าม ยุ่ง’ พูดไปพลางแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตไป และเม็ดสุดท้ายก็ถูกแกะออกในที่สุด เผยให้เห็นผิวกายเนียนสีน้ำผึ้ง ยอดสีชมพู และลอนเล็กๆที่หน้าท้องของคนตัวเล็กตรงหน้า

         เขาหยุดมองร่างของคนตัวเล็กตรงหน้าอยู่ชั่วครู่ ... เพียงอึดใจ เขาก็จับท้ายทอยคนตัวเล็กและประกบจูบทันที

            คนตัวเล็กตกใจจนเผลออ้าปาก เป็นโอกาสให้เขาส่งลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากของคนตรงหน้า ไล่ต้อนลิ้นคนไม่ประสา และกัดปากล่างของคนตัวเล็กก่อนถอนจูบ

       ตามมาด้วยการไล่จูบตามลำคอ ลงไปที่ไหปลาร้า ลาดไปยังไหล่มน และสร้างรอยทุกที่ที่ริมฝีปากเคลื่อนผ่าน ดูดดึงจนขึ้นสีเชอรี่ รอยแล้วรอยเล่า ก่อนจะหมุนตัวคนตรงหน้าให้หันหน้าเข้าผนังห้องน้ำ

       ‘พี่ ภู อ๊ะ ... อย่า ชลเจ็บ’ คนตัวเล็กร้องประท้วง เมื่อรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ช่องทางด้านหลังส่วนกลางลำตัว

        ‘เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วครับ พี่จะพยายามให้ชลไม่เจ็บ’ คนตัวโดพูดจบก็จัดการใช้นิ้วกดเข้าไปในช่องทางด้านหลังของคนตัวเล็ก แบบไม่ใช้ตัวช่วยใดๆ เพื่อเบิกทางให้กับวัตถุขนาดใหญ่กว่าที่ตอนนี้ มีขนาดเต็มที่คับแน่นอยู่ภายใต้กางเกงตัวโปรด

       ‘แต่อาจจะนานหน่อยนะครับ’ เขาค่อยๆขยับนิ้วเข้าออก และเพิ่มเป็นสองนิ้ว สามนิ้ว พร้อมกับจัดการถอดกางเกงตัวเองออกอย่างชำนาญ โดยไม่ละมือจากกิจกรรมก่อนหน้า

       เพียงชั่วอึดใจ คนตัวเล็กก็ต้องสะดุ้งจนตัวโยน พร้อมกับความรู้สึกเจ็บแปลบปนจุก น้ำตาหยดเล็กๆไหลออกทางหางตา ...

      คนตัวโตก็ไม่รอช้า สอบสะโพกเข้าออกเป็นจังหวะ จากช้าๆ เนิบนาบ เปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น ถี่ขึ้น เร่งจังหวะจนเริ่มเกิดเสียงเนื้อกระทบกัน

         ‘ปล่อยชล ... พี่’ คนตัวเล็กหลับตา กลั้นเสียงครางสั่น ไม่รู้เพราะความเจ็บ หรือเพราะความเสียวกระสัน พยายามพูดให้เป็นคำเพื่อให้คนตัวโตหยุด แต่ตอนนี้ เขาห้ามตัวเองไม่อยู่แล้ว ความอดทนของเขาหมดไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้แค่ตอนนี้ต้องเสร็จ เขาจะล่มปากอ่าวไม่ได้

         ก่อนที่เขาจะเสร็จไม่นาน คนตัวเล็กก็ถึงฝั่งก่อน น้ำขาวขุ่นพ่นออกมาจากแกนกลางลำตัวของคนตัวเล็ก ไหลเปรอะผนังห้องน้ำ และต้นขา ในขณะที่คนตัวโต สอบสะโพกเข้าออกอีกเพียงสามครั้งก็เสร็จตามกันไป ปล่อยน้ำขาวขุ่นภายในช่องทางตอดรัดของคนตัวเล็ก

       เขาจับคนตรงหน้าหมุนตัวให้หันกลับมา ดันให้นั่งบนฝาชักโครก และจัดการเช็ดทำความสะอาดคราบภายนอกออกให้คนตัวเล็กจนหมด

        ‘ต่อไปนี้ชลคือคนของพี่ พี่ดูแลเอง คนอื่นไม่ต้องมายุ่ง’ เขาพูดพร้อมกับจัดการใส่เสื้อผ้าให้คนตัวเล็กและตัวเอง

          ‘พอใจแล้วใช่ไหม ชลขอตัว’ พูดจบ คนตัวเล็กก็ยันตัวลุกขึ้น แล้วผลักคนตัวโตไปให้พ้นทาง

         ‘เดินไหวใช่ไหม หรือให้พี่ไปส่งดีครับ’ คนตัวโตพูดขึ้น ทำให้เขาได้รับความสนใจอีกครั้ง เมื่อคนตัวเล็กหันกลับมา เขาก็ฉวยโอกาสจุ้บปากไปหนึ่งที

           ‘เมีย’

           ‘พี่ภู !’ คนตัวเล็กสะดุ้ง พร้อมกับดันตัวเขาออกห่าง

           ‘55555 หนีความจริงข้อนี้ไม่ได้นะครับ’ รอยยิ้มปีศาจผุดขึ้นอีกครั้ง

          ‘ชลจะไปเอง ไม่ต้องตามมา’ พูดเสร็จก็จัดแจงเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยแล้วรีบเดินกลับไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

         ‘ตามใจครับ เจอกันที่คอนโดครับ’ เขาพูดตามหลังคนตัวเล็กไป เพราะตอนนี้ในห้องน้ำไม่มีใครแล้วนอกจากเขา

          รอยยิ้มปีศาจ ยกยิ้มอย่างผู้ชนะ ... ซาตานในคราบเทพบุตรเผยตัวแล้ว.

#ห้องว่างแดนฮุน

อ๊ากกกกกก เป็นไงบ้าง พอไหวไหมคับ รอดไหม หรือกลับไปบรรยายแบบเดิมเถอะ 555555

คอมเม้นได้ ถือเป็นฟีดแบคในการพัฒนาต่อไป หรือควรหยุดดี อันนี้จะได้มาพิณากัน

ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบคัท แฮ่