Special Cut : Short Story, My Boy.
หลังจากสั่งให้คนติดตาม เรียกว่า มือขวาก็ว่าได้ ให้ไปส่งสารถึงพัคจีฮุนแล้ว เขาก็ลุกจากโต๊ะไปที่รถทันที เพราะไม่อยากเห็นภาพขัดตาอีกต่อไป ...
ในความเงียบ ณ เวลาตอนตีสอง เป็นเวลาที่ผับแห่งนี้ปิดตามปกติทุกวัน ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความสงบหลังจากรถของลูกค้าต่างทยอยเคลื่อนออกไปจนเหลือเพียงแค่รถสปอร์ตคันหรูของคังแดเนียล
ข้างนอกที่สงบนั้น ต่างกับภายในใจที่ร้อนรุ่มของชายหนุ่มร่างหนาที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย และกำลังจ้องมองไปยังประตูทางออกหลังร้าน ที่ซึ่ง คนของเขา จะเดินกลับออกมาเป็นประจำทุกครั้ง
และคนที่เขารอคอยก็เปิดประตูออกมา พร้อมกับคนติดตามของเขา ...
ชายวัยสามสิบที่เดินนำหน้าร่างบางมา เปิดประตูให้พัคจีฮุน คนของเจ้านายได้เขาไปนั่งเบาะข้างคนขับ แล้วก็โค้งลาเพื่อกลับไปยังรถของตัวเอง เพราะคืนนี้ คังแดเนียล จะเป็นคนไปส่งพัคจีฮุนเอง
เมื่อพัคจีฮุนขึ้นมานั่งในตำแหน่งข้างคนขับ ก็คาดเข็มขัดเตรียมตัวกลับคอนโดเหมือนทุกครั้ง ถึงจะแปลกใจนิดหน่อยที่วันนี้คังแดเนียลเกิดอยากขับกลับเอง แต่ก็ไม่ได้นึกเอะใจอะไรมากนัก
แล้วก็เป็นพัคจีฮุนที่เริ่มบทสนทนาก่อน ...
'พี่แดนครับ กลับกันเถอะ ผมเหนื่อยแล้ว' เด็กดื้อยังไม่รู้ตัวว่าทำอะไรให้คนข้างๆไม่พอใจในคืนนี้
'...' คังแดเนียลไม่ได้พูดอะไรกลับไป แต่ส่งสายตาพิฆาตไปแทน
'ทะ ทำไมพี่มองผมแบบนั้นล่ะ มีอะไรเหรอ' ร่างบางถามกลับไป พยายามใช้โทนเสียงให้ดูปกติที่สุด ทั้งที่ข้างในสั่นไปหมดแล้ว สายตาคู่นั้นที่มองมา ... มันคือสายตาของหมาป่าที่กำลังเล็งเป้ามาที่กระต่ายน้อย
'วันนี้ทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม หืม' คังแดเนียลไม่อ้อมค้อม ในเมื่อเปิดประเด็นถามมาขนาดนี้ก็ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมอะไร เวลามีไม่มาก
'ทะ ทำอะไรเหรอ ผมก็ร้องเพลงของผมแบบทุกวัน...' พัคจีฮุนตอบกลับไป แต่ไม่ทันจะจบประโยค ก็ถูกสวนกลับมาก่อน
'จริงเหรอ เหมือนทุกวันจริงเหรอ วันนี้ไม่มีอะไรที่ต่างจากทุกวันจริงๆเหรอ' ร่างหนาถามย้ำ และจ้องร่างบางอยู่อย่างนั้น จ้องเข้าไปในตากลมโตคู่ที่เขาหลงใหลหนักหนาตั้งแต่แรกเห็น
'เอ่อ ก็ไม่เหมือนสะทีเดียว วันนี้ผมมีโชว์ใหม่มาแสดง แต่คนชอบกันเยอะเลยครับ ฮือฮากันใหญ่เลย' เจ้ากระต่ายยังคงไม่รู้ตัวว่าหมาป่าจะขย้ำในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าอยู่แล้ว ...
'อืม แล้วรู้รึยังว่าทำอะไรผิด' คังแดเนียลวนมาที่คำถามเดิม
'อ่า รู้แล้วครับ ... แต่ก็ไม่ได้ ...'
'ไม่อะไร' ร่างหนาสวนทันที ไม่รอให้ร่างบางได้พูดจนจบ
'เอ่อ มันทำให้พี่แดนไม่พอใจเหรอครับ' ร่างบางกลั้นใจถามคำคามในใจออกมา
'แล้วจีฮุนคิดว่าพี่เห็นเราทำแบบนั้นแล้วรู้สึกยังไงล่ะ หืม ไหนลองตอบพี่มา' ร่างหนาถามกลับเป็นคำตอบ
'ผมก็แค่ ...' ร่างบางก้มหน้าตอบ ไม่กล้าสบตาอีกต่อไป เพราะสายตาของคังแดเนียลตอนนี้ทำให้เขาสั่นไปหมด
'สำหรับเรามันอาจจะแค่ ... แต่สำหรับพี่ พี่ไม่ชอบ ไม่ชอบให้ใครมองคนของพี่ด้วยสายตาแบบนั้น'
'...'
'สายตาที่หื่นกระหายที่มองไปที่เราน่ะ มันทำให้พี่หงุดหงิดมาก จนอยากจะสั่งปิดร้านสะเดี๋ยวนั้น แต่เดี๋ยวเราจะดูไม่ดี เพราะเป็นลูกจ้างเขา' ร่างหนาร่ายยาวจนร่างบางได้แต่มองตาปริบๆ
'...'
'พี่รอให้เราเลิกทำ แต่ก็ไม่ยอมเลิกสักที ไอ้งานกลางคืนเนี่ย คนของพี่ พี่เลี้ยงไหว เลี้ยงเราได้ทั้งชีวิตอ่ะ ทำไมดื้อ ทำไมไม่ฟังพี่' ร่างหนาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมกันเชยคางของร่างบางขึ้นมา ให้สบตากับเขาอีกครั้ง
'...' ร่างบางหลบตา
'ไม่เชื่อใจพี่เหรอ ว่าพี่ดูแลเราได้ ต้องให้พี่ทำยังไงเราถึงจะเชื่อใจพี่ ต้องทำยังไง ... จีฮุน' ร่างหนาเอียงใบหน้าลงไปแล้วถามสิ่งที่เขาก็อยากรู้มานานแล้วเช่นกัน ถึงการกระทำหลายอย่างจะหมายความแบบนั้น แต่เขาไม่เคยได้คำตอบที่มั่นใจสักทีว่าจีฮุนยินดีจะฝากชีวิตไว้ที่เขา
'พี่แดน ผมไม่อยากเป็นภาระ แค่ทุกวันนี้ที่พี่ทำให้ผม มันก็มากพอแล้ว จริงๆนะ' ร่างบางตอบเสียงเบา
'พี่ไม่เคยคิดว่าจีฮุนคือภาระ ทุกอย่างที่พี่ทำ พี่เต็มใจทั้งหมด ทุกอย่าง ทำไมเราไม่เข้าใจพี่'
'พี่แดน เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันถึงขั้นที่พี่ต้องมารับผิดชอบดูแลผมขนาดนั้น' ร่างบางเอ่ยเสียงเรียบ เขาไม่อยากให้คนตรงหน้าเป็นขี้ปากให้คนนินทาว่าเลี้ยงเด็กทำงานกลางคืน ความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ไม่ควรมาไกลถึงตรงนี้ด้วยซ้ำ นี่คือสิ่งที่ร่างบางคิดมาตลอด
'ไม่ได้เป็นอะไรกันก็จะทำไม่ได้งั้นเหรอ...' ร่างหนาเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะผละตัวออกห่าง มือข้างหนึ่งปลดไทค์เส้นโปรดออก อีกข้างก็เริ่มปลดเข็มขัด ...
'พะ พี่ทำอะไร' ร่างบางถามเสียงสั่น แต่ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตา เพราะเขารู้ว่าตอนนี้ คนตรงหน้ากลายร่างเป็นหมาป่าที่กำลังจะขย้ำกระต่ายน้อยไปแล้ว
'หึ ทำอะไรที่พี่จะได้รับผิดชอบเราสักทีไง' หมาป่าตอบกลับมาพร้อมกับจับใบหน้าหวานของร่างบางให้หันมามองหน้าเขา
'เดี๋ยวครับ พี่แดน พี่คิดจะทำอะไร คงไม่ ...'
กระต่ายน้อยกำลังจะถูกขย้ำโดยหมาป่า ... ตอนนี้พัคจีฮุนรู้สึกแบบนั้น
'ช่วยไม่ได้นะครับ ทีนี้เราจะได้เป็นอะไรกันสักทีไง พี่อยากรับผิดชอบเราจะแย่แล้ว' หมาป่ากลายร่างโดยสมบูรณ์
ร่างหนาเอื้อมไปปรับเบาะให้เอนลงไปจนเกือบแนวราบ
แกร๊ก ... เสียงปลดเข็มขัดนิรภัยดังขึ้น หร้อมกับเสียงล็อกประตู ...
ตอนนี้กระต่ายน้อยกำลังตกใจตาโต หันซ้ายหันขวาพยายามหาทางหนี แต่คิดว่าหมาป่าจะปล่อยให้รอดเหรอ รู้จักคังแดเนียลน้อยไปสะแล้วพัคจีฮุน
ร่างหนาไม่รอช้า ประกบปากทาบทับกลีบปากอิ่มสีชมพูเหมือนเยลลี่ที่เขาโปรดปราน มอบจูบวาบหวาม ดูดดื่มให้ร่างบาง
มือข้างที่ว่างก็วางหมับไปที่ต้นขาของร่างบาง ... ลูบไล้ขึ้นมาที่กระดุมกางเกง และปลดออกไปในเวลาไม่ถึง 10 วินาที ทำเอาร่างบางตกใจ จนเผลออ้าปาก เขาจึงได้จังหวะส่งลิ้นร้อนเข้าไปกวาดกอบโกยความหวานในปากของพัคจีฮุน ตวัดพันกัน ผลัดกันดันลิ้นกันไปมา
เสียงดูดปากจ๊วบๆ ดังอยู่นานจนน้ำใสๆเริ่มไหลเลอะตามคาง ร่างหนาจึงถอนจูบมาจูบซับน้ำที่ไหลเลอะลงไปยังคอระหงส์ ดูดจนขึ้นสีกุหลาบ ตีตรารอยประทับเอาไว้ทุกที่ที่จูบซับ
คนใต้ร่างเขาตอนนี้ตอบสนองอารมณ์เป็นอย่างดี ถึงแรกๆจะขัดขืน แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับความต้องการของตัวเอง
หลังจากตีตราจนพอใจแล้ว ร่างหนาก็เลื่อนใบหน้าขึ้นมาจูบซับที่ข้างๆปากอิ่ม ที่ตอนนี้บวมเพราะการจูบดูดดื่มก่อนหน้านี้ ก่อนจะเปลี่ยนไปขบกัดที่ติ่งหูเบาๆ เป็นการกระตุ้นอารมณ์ให้พุ่งพล่านอีกครั้ง ก่อนจะไปต่อ ...
เขาไม่รอช้า จัดการถอดเสื้อเชิ้ตราคาแพง และรูดซิบกางเกงออก ถอดมันลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าอย่างรวดเร็วด้วยความชำนาญ
ร่างบางตรงหน้าทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นเขาจัดการตัวเองพร้อมสรรพ
'เดี๋ยวพี่ทำให้ อยู่เฉยๆ ตามพี่ก็พอ' ร่างหนากระซิบบอกที่ข้างหู ก่อนจะรูดกางเกงให้ร่างบางลงไปกองที่ข้อเท้าเช่นกัน
'เดี๋ยวพี่แดน' ร่างบางเรียกขัดจังหวะ
'หืม ทำไม' ร่างหนาถามกลับ ในขณะที่มือก็ปลดกระดุมเสื้อตัวเอง
'จะทำตรงนี้จริงเหรอ กลับไป...'
'มันไม่ทัน เอาตรงนี้แหละ มาขนาดนี้แล้วจีฮุน' ร่างหนาตอบ และเริ่มเปลี่ยนเป็นปลดกระดุมเสื้อให้กระต่ายน้อยของเขา
'มันไม่แปลกเหรอ'
'ไม่แปลก ใครเขาก็ทำกัน' ร่างหนาหยุดแล้วมองหน้าคนใต้ร่าง
'ก็ผมไม่เคย' ร่างบางเอ่ย ใบหน้าหวานตอนนี้ขึ้นสีแดง ทำให้เขารู้ว่าต้องเขินมากแน่ๆถึงยอมขัดจังหวะ ทั้งที่ตัวเองก็จะถึงจุดพีคแล้วเหมือนกัน
'ก็เคยมันสะวันนี้ไง' ร่างหนาพูดจบก็จัดการถอดชั้นในของเจ้ากระต่ายออก จับขายกขึ้นให้อยู่ในท่าที่เอื้อต่อกิจกรรมต่อไป
'พี่แดน บะ เบาๆนะ พรุ่งนี้ผมไปเรียนนะ' ร่างบางเอ่ยปรามเมื่อเห็นว่าร่างหนาจัดการถอดกางเกงตัวเองออกเรียบร้อย
'เชื่อใจพี่ แล้วเราจะมีความสุขไปด้วยกัน'
'...'
'อย่าเกร็งก็พอ เพราะพี่ไม่มีตัวช่วย ไม่งั้นเราจะเจ็บ โอเคไหม'
'ถุง...'
'ไม่มี' ร่างบางถามไม่ทันจบ ร่างหนาก็สวนกลับทันที ก็บนรถใครจะไปเก็บอะไรพวกนั้นเอาไว้
พูดจบร่างหนาก็วนนิ้วอยู่ปากทางนุ่มนิ่มของร่างบาง อีกมือที่ว่างก็นวดคลึงยอดสีชมพูจนแข็งเป็นไต ในขณะที่ปากก็ดูดกันไม่หยุด ลิ้นเกี่ยวพันกันเล่นเพื่อเบียงเบนความสนใจให้ร่างบางก่อนที่จะสอดนิ้วเข้าไปจนสุดในคราวเดียว จากหนึ่งเพิ่มเป็นสองและสาม
'อื้ม' เสียงของร่างหนาแสดงถึงความพอใจเมื่อช่องทางนั้นตอดรัดนิ้วทั้งสามของเขาเป็นอย่างดี
'อ๊ะ พี่' ร่างเล็กส่งเสียงเป็นนัยให้รู้ว่า เขาไปสะกิดโดนจุดกระสันเข้าแล้ว ...
'พร้อมไหม เดี๋ยวพี่ทำให้ก่อน แล้วพี่จะตามไป' ร่างหนาถามแบบไม่ต้องการคำตอบสักเท่าไหร่ เหมือนเป็นการแจ้งให้ทราบมากกว่า
'อื้อ' ร่างเล็กตอบกลับมาสั้นๆ ร่างกายที่แอ่นรับตามจังหวะที่เขาดึงนิ้วเข้าออก เป็นสัญญาณว่า พร้อมแล้วสำหรับแดนจูเนียร์
เขาดึงมือออก แล้วเปลี่ยนมากอบกุมแกนกลางของคนใต้ร่าง ที่ตอนนี้โตเต็มตัว พร้อมที่จะปลดปล่อยเต็มที่
เขารูดรั้งสองสามที ร่างบางก็ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา
'เอาอีกไหม' ร่างหนาถาม ก่อนจะก้มลงไปจูบทีปลายแกนกลาง แล้วดูดเล็กน้อย แกล้งให้เด็กดื้อสะดุ้งเล่น
'พี่ ! อย่าแกล้งกันสิ' ร่างบางพูด แต่พอเขาเงยหน้ามาสบตา ก็เสมองไปทางอื่น เวลาเขินละเป็นแบบนี้ทุกที
'ถึงตาพี่แล้วนะครับ' พูดจบ ก็จัดการส่งลูกชายเข้าไปในช่องทางหลังที่เบิกทางไว้ก่อนแล้วทันที
... จนสุด ... ในคราวเดียว ...
'อ๊ะ พี่แดน เจ็บ' ร่างบางจิกเล็บที่หลังของเข้าสุดแรง ข่วนเป็นทาง คาดว่าพรุ่งนี้เช้ารอยคงเต็มหลัง
'เจ็บก็จิกได้เลย พี่อนุญาต'
'อ๊ะ อ๊ะ ...พี่ เบาๆ... โอ้ย ... ฮื่อ...' ร่างบางส่งเสียงทั้งคราง ทั้งร้องสลับกัน เขาจึงก้มลงไปประกบจูบอีกครั้ง เพื่อเบี่ยงเบนความเจ็บนี้
จังหวะการสอบสะโพกเข้าออกของร่างหนา ทำเอาร่างบางโยกจนแทบตกเบาะ
บทรักดำเนินต่อไปอีกสักพัก วนลูปอยู่อย่างนั้น ปากก็จูบกัน หยอกกัน ในขณะที่กิจกรรมเข้าจังหวะก็ดำเนินควบคู่ไปด้วย ...
ก่อนที่ร่างหนาจะสอบสะโพกเข้าออกอีกห้าครั้ง แล้วปล่อยน้ำขาวขุ่นในตัวของร่างบาง จนน้ำขาวขุ่นไหลย้อยออกมาเลอะขาอ่อน
ร่างหนาถอนแกนกายออก จูบที่ขมับของร่างบาง ก่อนจะก้มลงมาจูบซับน้ำที่ไหลเปรอะตามขาอ่อน
เสียงหายใจของร่างบางแผ่วเบา สม่ำเสมอ เป็นสัญญาณว่าได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว
เขาจัดการใส่เสื้อผ้าให้ร่างบางและตัวเอง ก่อนจะรีบขับรถกลับคอนโด
เมื่อมาถึงคอนโดก็เช้าพอดี ตอนนี้เป็นเวลาตีห้า ซึ่งเด็กดื้อของเขามีเรียนตอนแปดโมงเช้า เขาจึงค่อยๆอุ้มขึ้นไปนอนที่ห้อง
'ค่อยตื่นมาอาบน้ำล้างตัวทำความสะอาดก่อนไปเรียนละกัน' พูดจบเขาก็ล้มตัวลงนอนข้างๆร่างบาง สอดมือวางให้ร่างบางหนุนนอน อีกข้างก็กระชับกอดให้แน่น ...
'ให้พี่ดูแลเรานะครับ' ว่าจบก็จูบที่หน้าผาก
'Have a sweet dream, my boy'
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แฮ่ ... มาแล้ว คัทๆๆๆๆๆๆ ตอนแรกจะแต่งแบบดุดัน แต่คิดว่าไม่น่ารอด เอาใสๆไปก่อน อุคิ
เด็กดื้อคนนี้พี่เขารุนแรงไม่ลงหรอก เดี๋ยวน้องเจ็บ น้องไม่เคย ...
ในความเงียบ ณ เวลาตอนตีสอง เป็นเวลาที่ผับแห่งนี้ปิดตามปกติทุกวัน ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความสงบหลังจากรถของลูกค้าต่างทยอยเคลื่อนออกไปจนเหลือเพียงแค่รถสปอร์ตคันหรูของคังแดเนียล
ข้างนอกที่สงบนั้น ต่างกับภายในใจที่ร้อนรุ่มของชายหนุ่มร่างหนาที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย และกำลังจ้องมองไปยังประตูทางออกหลังร้าน ที่ซึ่ง คนของเขา จะเดินกลับออกมาเป็นประจำทุกครั้ง
และคนที่เขารอคอยก็เปิดประตูออกมา พร้อมกับคนติดตามของเขา ...
ชายวัยสามสิบที่เดินนำหน้าร่างบางมา เปิดประตูให้พัคจีฮุน คนของเจ้านายได้เขาไปนั่งเบาะข้างคนขับ แล้วก็โค้งลาเพื่อกลับไปยังรถของตัวเอง เพราะคืนนี้ คังแดเนียล จะเป็นคนไปส่งพัคจีฮุนเอง
เมื่อพัคจีฮุนขึ้นมานั่งในตำแหน่งข้างคนขับ ก็คาดเข็มขัดเตรียมตัวกลับคอนโดเหมือนทุกครั้ง ถึงจะแปลกใจนิดหน่อยที่วันนี้คังแดเนียลเกิดอยากขับกลับเอง แต่ก็ไม่ได้นึกเอะใจอะไรมากนัก
แล้วก็เป็นพัคจีฮุนที่เริ่มบทสนทนาก่อน ...
'พี่แดนครับ กลับกันเถอะ ผมเหนื่อยแล้ว' เด็กดื้อยังไม่รู้ตัวว่าทำอะไรให้คนข้างๆไม่พอใจในคืนนี้
'...' คังแดเนียลไม่ได้พูดอะไรกลับไป แต่ส่งสายตาพิฆาตไปแทน
'ทะ ทำไมพี่มองผมแบบนั้นล่ะ มีอะไรเหรอ' ร่างบางถามกลับไป พยายามใช้โทนเสียงให้ดูปกติที่สุด ทั้งที่ข้างในสั่นไปหมดแล้ว สายตาคู่นั้นที่มองมา ... มันคือสายตาของหมาป่าที่กำลังเล็งเป้ามาที่กระต่ายน้อย
'วันนี้ทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม หืม' คังแดเนียลไม่อ้อมค้อม ในเมื่อเปิดประเด็นถามมาขนาดนี้ก็ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมอะไร เวลามีไม่มาก
'ทะ ทำอะไรเหรอ ผมก็ร้องเพลงของผมแบบทุกวัน...' พัคจีฮุนตอบกลับไป แต่ไม่ทันจะจบประโยค ก็ถูกสวนกลับมาก่อน
'จริงเหรอ เหมือนทุกวันจริงเหรอ วันนี้ไม่มีอะไรที่ต่างจากทุกวันจริงๆเหรอ' ร่างหนาถามย้ำ และจ้องร่างบางอยู่อย่างนั้น จ้องเข้าไปในตากลมโตคู่ที่เขาหลงใหลหนักหนาตั้งแต่แรกเห็น
'เอ่อ ก็ไม่เหมือนสะทีเดียว วันนี้ผมมีโชว์ใหม่มาแสดง แต่คนชอบกันเยอะเลยครับ ฮือฮากันใหญ่เลย' เจ้ากระต่ายยังคงไม่รู้ตัวว่าหมาป่าจะขย้ำในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าอยู่แล้ว ...
'อืม แล้วรู้รึยังว่าทำอะไรผิด' คังแดเนียลวนมาที่คำถามเดิม
'อ่า รู้แล้วครับ ... แต่ก็ไม่ได้ ...'
'ไม่อะไร' ร่างหนาสวนทันที ไม่รอให้ร่างบางได้พูดจนจบ
'เอ่อ มันทำให้พี่แดนไม่พอใจเหรอครับ' ร่างบางกลั้นใจถามคำคามในใจออกมา
'แล้วจีฮุนคิดว่าพี่เห็นเราทำแบบนั้นแล้วรู้สึกยังไงล่ะ หืม ไหนลองตอบพี่มา' ร่างหนาถามกลับเป็นคำตอบ
'ผมก็แค่ ...' ร่างบางก้มหน้าตอบ ไม่กล้าสบตาอีกต่อไป เพราะสายตาของคังแดเนียลตอนนี้ทำให้เขาสั่นไปหมด
'สำหรับเรามันอาจจะแค่ ... แต่สำหรับพี่ พี่ไม่ชอบ ไม่ชอบให้ใครมองคนของพี่ด้วยสายตาแบบนั้น'
'...'
'สายตาที่หื่นกระหายที่มองไปที่เราน่ะ มันทำให้พี่หงุดหงิดมาก จนอยากจะสั่งปิดร้านสะเดี๋ยวนั้น แต่เดี๋ยวเราจะดูไม่ดี เพราะเป็นลูกจ้างเขา' ร่างหนาร่ายยาวจนร่างบางได้แต่มองตาปริบๆ
'...'
'พี่รอให้เราเลิกทำ แต่ก็ไม่ยอมเลิกสักที ไอ้งานกลางคืนเนี่ย คนของพี่ พี่เลี้ยงไหว เลี้ยงเราได้ทั้งชีวิตอ่ะ ทำไมดื้อ ทำไมไม่ฟังพี่' ร่างหนาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมกันเชยคางของร่างบางขึ้นมา ให้สบตากับเขาอีกครั้ง
'...' ร่างบางหลบตา
'ไม่เชื่อใจพี่เหรอ ว่าพี่ดูแลเราได้ ต้องให้พี่ทำยังไงเราถึงจะเชื่อใจพี่ ต้องทำยังไง ... จีฮุน' ร่างหนาเอียงใบหน้าลงไปแล้วถามสิ่งที่เขาก็อยากรู้มานานแล้วเช่นกัน ถึงการกระทำหลายอย่างจะหมายความแบบนั้น แต่เขาไม่เคยได้คำตอบที่มั่นใจสักทีว่าจีฮุนยินดีจะฝากชีวิตไว้ที่เขา
'พี่แดน ผมไม่อยากเป็นภาระ แค่ทุกวันนี้ที่พี่ทำให้ผม มันก็มากพอแล้ว จริงๆนะ' ร่างบางตอบเสียงเบา
'พี่ไม่เคยคิดว่าจีฮุนคือภาระ ทุกอย่างที่พี่ทำ พี่เต็มใจทั้งหมด ทุกอย่าง ทำไมเราไม่เข้าใจพี่'
'พี่แดน เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันถึงขั้นที่พี่ต้องมารับผิดชอบดูแลผมขนาดนั้น' ร่างบางเอ่ยเสียงเรียบ เขาไม่อยากให้คนตรงหน้าเป็นขี้ปากให้คนนินทาว่าเลี้ยงเด็กทำงานกลางคืน ความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ไม่ควรมาไกลถึงตรงนี้ด้วยซ้ำ นี่คือสิ่งที่ร่างบางคิดมาตลอด
'ไม่ได้เป็นอะไรกันก็จะทำไม่ได้งั้นเหรอ...' ร่างหนาเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะผละตัวออกห่าง มือข้างหนึ่งปลดไทค์เส้นโปรดออก อีกข้างก็เริ่มปลดเข็มขัด ...
'พะ พี่ทำอะไร' ร่างบางถามเสียงสั่น แต่ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตา เพราะเขารู้ว่าตอนนี้ คนตรงหน้ากลายร่างเป็นหมาป่าที่กำลังจะขย้ำกระต่ายน้อยไปแล้ว
'หึ ทำอะไรที่พี่จะได้รับผิดชอบเราสักทีไง' หมาป่าตอบกลับมาพร้อมกับจับใบหน้าหวานของร่างบางให้หันมามองหน้าเขา
'เดี๋ยวครับ พี่แดน พี่คิดจะทำอะไร คงไม่ ...'
กระต่ายน้อยกำลังจะถูกขย้ำโดยหมาป่า ... ตอนนี้พัคจีฮุนรู้สึกแบบนั้น
'ช่วยไม่ได้นะครับ ทีนี้เราจะได้เป็นอะไรกันสักทีไง พี่อยากรับผิดชอบเราจะแย่แล้ว' หมาป่ากลายร่างโดยสมบูรณ์
ร่างหนาเอื้อมไปปรับเบาะให้เอนลงไปจนเกือบแนวราบ
แกร๊ก ... เสียงปลดเข็มขัดนิรภัยดังขึ้น หร้อมกับเสียงล็อกประตู ...
ตอนนี้กระต่ายน้อยกำลังตกใจตาโต หันซ้ายหันขวาพยายามหาทางหนี แต่คิดว่าหมาป่าจะปล่อยให้รอดเหรอ รู้จักคังแดเนียลน้อยไปสะแล้วพัคจีฮุน
ร่างหนาไม่รอช้า ประกบปากทาบทับกลีบปากอิ่มสีชมพูเหมือนเยลลี่ที่เขาโปรดปราน มอบจูบวาบหวาม ดูดดื่มให้ร่างบาง
มือข้างที่ว่างก็วางหมับไปที่ต้นขาของร่างบาง ... ลูบไล้ขึ้นมาที่กระดุมกางเกง และปลดออกไปในเวลาไม่ถึง 10 วินาที ทำเอาร่างบางตกใจ จนเผลออ้าปาก เขาจึงได้จังหวะส่งลิ้นร้อนเข้าไปกวาดกอบโกยความหวานในปากของพัคจีฮุน ตวัดพันกัน ผลัดกันดันลิ้นกันไปมา
เสียงดูดปากจ๊วบๆ ดังอยู่นานจนน้ำใสๆเริ่มไหลเลอะตามคาง ร่างหนาจึงถอนจูบมาจูบซับน้ำที่ไหลเลอะลงไปยังคอระหงส์ ดูดจนขึ้นสีกุหลาบ ตีตรารอยประทับเอาไว้ทุกที่ที่จูบซับ
คนใต้ร่างเขาตอนนี้ตอบสนองอารมณ์เป็นอย่างดี ถึงแรกๆจะขัดขืน แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับความต้องการของตัวเอง
หลังจากตีตราจนพอใจแล้ว ร่างหนาก็เลื่อนใบหน้าขึ้นมาจูบซับที่ข้างๆปากอิ่ม ที่ตอนนี้บวมเพราะการจูบดูดดื่มก่อนหน้านี้ ก่อนจะเปลี่ยนไปขบกัดที่ติ่งหูเบาๆ เป็นการกระตุ้นอารมณ์ให้พุ่งพล่านอีกครั้ง ก่อนจะไปต่อ ...
เขาไม่รอช้า จัดการถอดเสื้อเชิ้ตราคาแพง และรูดซิบกางเกงออก ถอดมันลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าอย่างรวดเร็วด้วยความชำนาญ
ร่างบางตรงหน้าทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นเขาจัดการตัวเองพร้อมสรรพ
'เดี๋ยวพี่ทำให้ อยู่เฉยๆ ตามพี่ก็พอ' ร่างหนากระซิบบอกที่ข้างหู ก่อนจะรูดกางเกงให้ร่างบางลงไปกองที่ข้อเท้าเช่นกัน
'เดี๋ยวพี่แดน' ร่างบางเรียกขัดจังหวะ
'หืม ทำไม' ร่างหนาถามกลับ ในขณะที่มือก็ปลดกระดุมเสื้อตัวเอง
'จะทำตรงนี้จริงเหรอ กลับไป...'
'มันไม่ทัน เอาตรงนี้แหละ มาขนาดนี้แล้วจีฮุน' ร่างหนาตอบ และเริ่มเปลี่ยนเป็นปลดกระดุมเสื้อให้กระต่ายน้อยของเขา
'มันไม่แปลกเหรอ'
'ไม่แปลก ใครเขาก็ทำกัน' ร่างหนาหยุดแล้วมองหน้าคนใต้ร่าง
'ก็ผมไม่เคย' ร่างบางเอ่ย ใบหน้าหวานตอนนี้ขึ้นสีแดง ทำให้เขารู้ว่าต้องเขินมากแน่ๆถึงยอมขัดจังหวะ ทั้งที่ตัวเองก็จะถึงจุดพีคแล้วเหมือนกัน
'ก็เคยมันสะวันนี้ไง' ร่างหนาพูดจบก็จัดการถอดชั้นในของเจ้ากระต่ายออก จับขายกขึ้นให้อยู่ในท่าที่เอื้อต่อกิจกรรมต่อไป
'พี่แดน บะ เบาๆนะ พรุ่งนี้ผมไปเรียนนะ' ร่างบางเอ่ยปรามเมื่อเห็นว่าร่างหนาจัดการถอดกางเกงตัวเองออกเรียบร้อย
'เชื่อใจพี่ แล้วเราจะมีความสุขไปด้วยกัน'
'...'
'อย่าเกร็งก็พอ เพราะพี่ไม่มีตัวช่วย ไม่งั้นเราจะเจ็บ โอเคไหม'
'ถุง...'
'ไม่มี' ร่างบางถามไม่ทันจบ ร่างหนาก็สวนกลับทันที ก็บนรถใครจะไปเก็บอะไรพวกนั้นเอาไว้
พูดจบร่างหนาก็วนนิ้วอยู่ปากทางนุ่มนิ่มของร่างบาง อีกมือที่ว่างก็นวดคลึงยอดสีชมพูจนแข็งเป็นไต ในขณะที่ปากก็ดูดกันไม่หยุด ลิ้นเกี่ยวพันกันเล่นเพื่อเบียงเบนความสนใจให้ร่างบางก่อนที่จะสอดนิ้วเข้าไปจนสุดในคราวเดียว จากหนึ่งเพิ่มเป็นสองและสาม
'อื้ม' เสียงของร่างหนาแสดงถึงความพอใจเมื่อช่องทางนั้นตอดรัดนิ้วทั้งสามของเขาเป็นอย่างดี
'อ๊ะ พี่' ร่างเล็กส่งเสียงเป็นนัยให้รู้ว่า เขาไปสะกิดโดนจุดกระสันเข้าแล้ว ...
'พร้อมไหม เดี๋ยวพี่ทำให้ก่อน แล้วพี่จะตามไป' ร่างหนาถามแบบไม่ต้องการคำตอบสักเท่าไหร่ เหมือนเป็นการแจ้งให้ทราบมากกว่า
'อื้อ' ร่างเล็กตอบกลับมาสั้นๆ ร่างกายที่แอ่นรับตามจังหวะที่เขาดึงนิ้วเข้าออก เป็นสัญญาณว่า พร้อมแล้วสำหรับแดนจูเนียร์
เขาดึงมือออก แล้วเปลี่ยนมากอบกุมแกนกลางของคนใต้ร่าง ที่ตอนนี้โตเต็มตัว พร้อมที่จะปลดปล่อยเต็มที่
เขารูดรั้งสองสามที ร่างบางก็ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา
'เอาอีกไหม' ร่างหนาถาม ก่อนจะก้มลงไปจูบทีปลายแกนกลาง แล้วดูดเล็กน้อย แกล้งให้เด็กดื้อสะดุ้งเล่น
'พี่ ! อย่าแกล้งกันสิ' ร่างบางพูด แต่พอเขาเงยหน้ามาสบตา ก็เสมองไปทางอื่น เวลาเขินละเป็นแบบนี้ทุกที
'ถึงตาพี่แล้วนะครับ' พูดจบ ก็จัดการส่งลูกชายเข้าไปในช่องทางหลังที่เบิกทางไว้ก่อนแล้วทันที
... จนสุด ... ในคราวเดียว ...
'อ๊ะ พี่แดน เจ็บ' ร่างบางจิกเล็บที่หลังของเข้าสุดแรง ข่วนเป็นทาง คาดว่าพรุ่งนี้เช้ารอยคงเต็มหลัง
'เจ็บก็จิกได้เลย พี่อนุญาต'
'อ๊ะ อ๊ะ ...พี่ เบาๆ... โอ้ย ... ฮื่อ...' ร่างบางส่งเสียงทั้งคราง ทั้งร้องสลับกัน เขาจึงก้มลงไปประกบจูบอีกครั้ง เพื่อเบี่ยงเบนความเจ็บนี้
จังหวะการสอบสะโพกเข้าออกของร่างหนา ทำเอาร่างบางโยกจนแทบตกเบาะ
บทรักดำเนินต่อไปอีกสักพัก วนลูปอยู่อย่างนั้น ปากก็จูบกัน หยอกกัน ในขณะที่กิจกรรมเข้าจังหวะก็ดำเนินควบคู่ไปด้วย ...
ก่อนที่ร่างหนาจะสอบสะโพกเข้าออกอีกห้าครั้ง แล้วปล่อยน้ำขาวขุ่นในตัวของร่างบาง จนน้ำขาวขุ่นไหลย้อยออกมาเลอะขาอ่อน
ร่างหนาถอนแกนกายออก จูบที่ขมับของร่างบาง ก่อนจะก้มลงมาจูบซับน้ำที่ไหลเปรอะตามขาอ่อน
เสียงหายใจของร่างบางแผ่วเบา สม่ำเสมอ เป็นสัญญาณว่าได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว
เขาจัดการใส่เสื้อผ้าให้ร่างบางและตัวเอง ก่อนจะรีบขับรถกลับคอนโด
เมื่อมาถึงคอนโดก็เช้าพอดี ตอนนี้เป็นเวลาตีห้า ซึ่งเด็กดื้อของเขามีเรียนตอนแปดโมงเช้า เขาจึงค่อยๆอุ้มขึ้นไปนอนที่ห้อง
'ค่อยตื่นมาอาบน้ำล้างตัวทำความสะอาดก่อนไปเรียนละกัน' พูดจบเขาก็ล้มตัวลงนอนข้างๆร่างบาง สอดมือวางให้ร่างบางหนุนนอน อีกข้างก็กระชับกอดให้แน่น ...
'ให้พี่ดูแลเรานะครับ' ว่าจบก็จูบที่หน้าผาก
'Have a sweet dream, my boy'
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แฮ่ ... มาแล้ว คัทๆๆๆๆๆๆ ตอนแรกจะแต่งแบบดุดัน แต่คิดว่าไม่น่ารอด เอาใสๆไปก่อน อุคิ
เด็กดื้อคนนี้พี่เขารุนแรงไม่ลงหรอก เดี๋ยวน้องเจ็บ น้องไม่เคย ...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น